Keçi Şiiri - İbrahim Çelikli

her sürüde onca keçi koyunu
en fazla iki-üç kelimeyle tanırdık

her birinin bizim yanımızda bir adı vardı
“-bizim” olana, kendimizce isim koyardık

alayabır, karayabır, kula, çomak,
ger, çapar, şelek, sakar,
alakeçi, yanal, kabak
karado (ğu) , kırdo(ğu) , ger do(ğu)
falan keçi, filan koyun yok,
sürünün geldiği yerde alırdık soluğu,

konu-komşuya çobana, sorulur
sürü nereye gitmişse
eftiklenilir aramaya çıkılırdı
derken bir canavar kabusu herkes de
ertesi sabah iz ya da sürek avı

adamlar bir kol halinde
köyün hemen yakınlarından
belli aralıklarla, hep birlikte
iz sürerlerdi
gözlerini izlerden ayırmadan
domuz kurşunlu çifteleri
elleri tetikte
kömür karalı yüzleri
korku verirdi
sürek avında
köy gençleri

genelde elleri boş dönerlerdi
tavşan bekleyenlerin
kursaklarında kalırdı hevesleri
sıra canavar eti sevenlerin
“derde dermanımış” derlerdi.