KEBAN İÇİMDEKİ HASRET
Bir özlemdir içimde Keban hep canlı duran,
Bu gönlümde yaşayan hiç teselli bulmayan.
Ruhumun bir duyuşu, cennet esintisini alan,
İçime sıla özlemim diye Keban sensin dolan.
O cennetten çıkıp akıp geldiğini herkes bilir,
O zümrüt yeşili rengini Fıratıma cennet verir.
Simdi bir çocuk kıyında koşar Fıratım senin,
Siftile, Nimirliye dağına taşına aşığım senin.
Hele gurbette, Keban’dan ayrı düşmüş isem,
Fıratın özlemi içimde yara olur,yakar canım.
Suyu ise gözlerimden akan kanlı yaşım olur,
Seftili, Nimirli’yi hatırlarım gönlüm burkulur.
Özüm koprağını, çamurunu Keban’dan aldı,
Gözlerim Keban’dan daha güzelini görmedi.
Meğerse ben Keban olmuşum,Keban da ben,
Keban o çöldeki Leylam,mecnun ise o benim.
Kayıt Tarihi : 30.3.2006 14:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!