Keban Bir Düş Beldesi

Çocukluğumuzun sokakları
Yanımızda dolaşır
Hatta saklanır bazı hatıralar
Bu iştahla gezdim Keban’ı
Gezindikçe
Bana kendimi öğretti kendime getirdi
Şu taşlı sokak , şu eski eser, şu tarihi çeşme
Neyimiz var ki memleketimizden başka
Her bir taşını tuğlasını kerpicini
Ne kadar özlemişim ne kadar
Ve pidenin kokusu gelir
Bu kadar mı özlenir
İçimde uğuldayan açlığımı bastırdı
Fırının değişmezliği , kahveden gelen çay
Yanı başımda oturan insanların konuşmaları
Hepsi hepsi içimizden , bizden
Ve dükkanlar içi dışı tezgahları
Dolu dolu konuşur gibi ürünler
Tattım her birinden
Yüzümü saklamadım herkesi selamladım
Yüzüm bu topraklardır
Keban bu toprakların düşü
Bu topraklarda doğmak geri dönüşler içindir
Bu toprağın teninde ancak ruhum avunur
Ve baraj gölüne bakan bir tepede
Anladım ,
Bu güzelliğin bahşettiğidir hayat
Ayrılık kalbimin susuşu olacak
Hiçbir ses avutmazdı
Gurbetin şarkıları bana uzak ve karanlıktı
Keban’da dinlediğim her şarkı türkü aydınlıktı
Seyrine koyulduğum Keban
Geçmişin hatırasını tutuyor
Şimdi nefes alıyorum şimdi
Dere tepe taş toprak çiçekler hepsi
Yoksul ve umutsuz günlerden
Gelişmiş ve değişmiş Keban’la bakıyor..

Mustafa kaya
01.02.2022 / istanbul