Keban Alışkanlığı Şiiri - Veysel Taş

Keban Alışkanlığı

kışa yazıyorum baharı sevgili
kuşlar konuyor dallarına
garipler çeşmesinde badem ağacının
mor dut kiraz gibi kokuyor
elmanın kırmızısında kelebek
uçuyor lise yolunda
tadı yine aynı sen
ne çokta canım çekiyor
bir bilsen.

akmasa da vadinin suyu
ben indiriyorum çırçırın soğuk berrak suyunu
dudaklarımın kenarına
munzur gözelerinde kendimi suvarıyorum
yemliyorum yabanıl güvercinleri seftilde
keban diyorum,
keban sevdamın yanık türküsü
her akşam iç çekişlerimde
gelin taşı tek duta bakan
rüzgarın yonttuğu bir heykel
ben kollarına tutunuyorum
simli kurşundan kalma miras
ağız alışkanlığı
dar sokakların kırık dökük kaldırımlarında
babamın ter kokusunu topluyorum.

karlı soğuk sisli bulvarlar sırtımda
buz tutmuş kanatlarında mağrur kuşlar
boş bir kursak taşır kimi dünden kalmış
kendilerine sıkı sıkıya sarılarak
üşüyerek ve düşleyerek baharı
asfalt karası yanık yanık kokuyor
bahar sanıyorum cemre toprağa düşmüş

sabahın sıcak ışıkları uyandırır beni
buz tutmuş bodur çalılıklar içinde
bir kısrak başı gibisin ellerin boşta
koşar da koşarım
taramak isterim saçlarını rüzgardan önce
eğilir yüreğim üstüne kuşkonmaz.

fırata giriyorum gecenin ayazında
gözlerimde güneş sıcağı dökülür
keban yolları yeşilleniyor
olmazlığın çiçekleniyor penceremin pervazında
arılar ki bin telaşı çiçek sevdası
gözümün camında şavkıyor yüzleri

düşlerimin ekmek parası var cebimde
üstüm başım kan ter içinde
sevda yangını bitmez bir türkü
şapkamın altında veysel diye biri
kendi yazar kendi okur
boş ver gitsin
ne de olsa keban alışkanlığı

kebanlı