Keban Şiiri - Turgut Uzdu

Kıvrımlı yollar taşır sizi
Bir yamacın kıyısına
Yukarıdan inen evler
Aralarında merdivenler
Dikkat edin
Şaşırtmasın sizi inekler
İnekleri başkadır Keban’ın
Çobansız yaşarlar günlerini,
Sabah vakti çıkarlar ahırlarından
Keyiflerince gezerler dağlarda, bayırlarda
Bunalınca sıcaktan
Tek sıra halinde tepelerden iner
Fırat’ın serinliğinde
Hem geviş getirir
Hem serinlerler.
Akşam olunca dizi dizi
Tek sıra olurlar bir bilinmez komutla
Sonra
Yollardan dönüş vakti gelir
Kendi kendinin çobanı bu inekler
Kendi ahırına
Bir akşam daha geçirmek üzere
Yönelir.
Bir yanda barajın altındaki Fırat
Fırat ki anlatılmaz bir soğuk su
Bu suda
Ağustosta bile donmak korkusu
Kendi yatağında
Üfül üfül eser, akarken
Bir yanda alabalık çiftlikleri
Ve ziyaretçilerin yedikleri…
Fırat dizginlenmiştir artık
Dinmiş bir coşkuyla mağrur akar
Karşısında yüksek bir dağ
Tepesinde yüzyıllardır
Fırat’a aşık bir tek ağaç
Fırat hep bu ağacı yakar,
Gece demez, gündüz demez
Bu ağaç hep
Fırat’a bakar.
İnsanları bir başka
Bir başka dostluklar
Tanımadan gelenin ağladığı
Yerde bulduğu kâğıt paranın üzerine
Taş koyup
Sahibini bekletenleri
Tanıdıktan sonra
Gidenin
Ağladığı insanlar.
Sözünü söz bilip değiştirmeyen
Paraya pula hiç değer vermeyen
Başkasının derdine gülmeyen
Açık bırakıp dükkânı
Başka şehre giden insanlar…
Üzüntüyü de neşeyi de
Benim diye paylaşan
Bir masalımsı dünyada
Kendilerince yaşayan
Belki bir daha göremeyeceğim
Canım Kebanlı’lar…
Dilerim bozulmaz özünüz
Dilerim
Kopmazsınız değerlerinizden de
Para pul bürümez gözünüz.

Şiirin Kayıt Tarihi 24.01.2007 00:13:00