Kazıdım Kalbimi Şehir Kokuştu

İnsanı tende kavledecek bir şey varsa eğer
ol gözlerin ardındaki imandır derdi Şaziyan
bunları bilirdim çünki kalbime söylerdi,
iki eli kavgaya karışsa da Şaziyan.

Bizim memlekette,
hep kırbasını şehvetle doldururdu erkekler
benim yüzümden bahara geç kalırdı çiçekler
otobüsleri kaçırsam saçlarım ağardı
sakallarım uzardı aşık olursam
hırsımdan gözleri büyürdü simsarların
nefesim kesilirdi uzaklara bakadursam

uyuyakaldığımdandı yavrucakların hevessiz kalışı
ben avucumu açsam yaprak düşerdi sofraya
toprağa davranırdı karnı aç çocuklar
muhtaçlar çopraşırdı akşam sefalarına
Secde etsem ölümün öldüğü olurdu

Ama aklım: bilmekten musip ve muhkem,
orada yer yok kalbime düşünmekten
ruhum: duvarlarla cebelleşmekten salaş,
yakin artık benim de şehre karıştığım.
Sorguçlara nazarım kalmamış
bağlanmış gözlerim gözlerin gördüğüne
ne çok, ne çok, ne de çok gerçeğim
ki eşiklerimde hiç imana yer yok