Kazı Şiiri - Talha Özsarı

Vursam topuklarımı bütün gücümle,
Yarılıp aşikar olsa sırrı yerin;
Bir derin bakış bazen, bazen bir cümle,
Alır yükünü kana karışmış terin.

Çözülür mü yer etmiş kalbimin kiri,
Yol kayalık içimin dağları sarpsa?
Getirse yel nesneyi aşan şiiri,
Bana, kelimeler birbirine çarpsa.

Yansıma yalnızca camdan aynada mı,
Yoksa karışmış mı bir kısım cisme de?
Biraz ışık, gölge, kopmaz bir nida mı,
Yankısı çarpan eşyadaki isme de?

Dalgalar büyüdü birbirinden taşkın,
Aklımı hislerin kıyısına vurdu.
Sarıldım tek uzanan ipine aşkın,
Ki ayakta tutan şehrimi son surdu.

Ey akıl! Meydan senin yıka kalemi,
Kasılıp kalsın yerinde o vesvese.
Güç bela inşa ettim yıkma kalemi,
Dur de artık haddini aşmış hevese.

Önce oldu ruhum boğum boğum,
Geldi gülen yüzüyle o kutlu Rehber.
Bir tazeleniş ve bir yeniden doğum
Bir nefesti sanki getirdiği haber...

Günler eskir hâller uğrar, gelir geçer,
Çekmesin rahmet hiç bizden tek elini.
Çivi çiviyi hisler sisleri biçer,
Toz eder nefsin ruhtaki tekelini.

Elbet gelir vaat olunan büyük gün,
Son verir gölgelerin saltanatına!
Kalmaz kimseye hiçbir edindiği ün,
Usulca terk eder atlayıp atına.

Şimdi dört elimle sarılmam lazımdır,
Ki gitmesin hoş gelen lütuf haneme;
Belki bu ruhumdaki en dip kazımdır,
Dönüş yok artık devirdiğim saneme...