Kazanan Hayattı Şiiri - Mehmet Dumanlı

Kalktı kara tren gibi ağır ağır yerinden,
Sular gibi kıvrılmış belini doğrultarak.
Hiç sessiz olur mu bu kalkış, yük ağır,
Bir of çekti ki sanırsın her şey kahır.
Yüzü gülümsemeden çok uzak,
Belli ki unutmuş gülmeyi,
Unutulmuş gülmek,
Ya da gülmek yasak.
Elleri nasır tutmuş, elleri,
Lâl olmuş bağlanmış dilleri,
Ağlamaktan kararmış kömür olmuş,
Kömür gibi gözleri.
Heybetlimi heybetli, dağlar gibi,
Çocuk yüreği var dokunsan ağlar gibi,
Kimine göre sevdalı, kimine göre ise,
Sevdiği sevdiği terk etmiş gibi.
Bir of sesinden başka ses çıkmadı,
O koskoca vücuttan, kömür gözlüden,
Çok içini çekti yaş akmadı,
Gözyaşı kurumuş gözünden.
Bir adım attı bir adım daha,
Bin yıllık yorgunluk var gibi,
Esnedi elleri, ayakları, kolları,
Belliki yormuştu onu hayat yolları,
Yüzünden okunuyordu, yüzünde yazılı idi,
Hayat kazanan o ise kaybetmişti rolleri.

Mehmet DUMANLI
02.07.2009