biliyorum kaza geliyorum demez
hele muhatabı ben olduğumda hiç diyesi olmaz
sanki kazaları ben davet ederim yaşamıma
küçük bir çocuğun çevresi ile ilişkilerinde
itinasız hareket edişidir sanki
çıkarsız ve önyargısız
bilmediğine meraktır aslında
onun kazalarla çocuksu buluşması
gene de diridir
gene de zindedir
incinse de tökezlese de
bir şekilde gene ayağa kalkar
ama aslı şudur işin
hani elinize bir diken batar
yada bir ağaç kıymığı
veya bir çekiç darbesi
o an canınız yanar
ve canınızı yakana
kızmaktır ilk işiniz o an
oysa
ne dikenin ne kıymığın nede çekicin
hiç bir suçu yoktur
amacı ve niyeti canınızı yakmak değildir
siz bunları işlevlerine ters kullandığınızda
elbette canınız yanacaktır
bu insan doğa ilişkilerinde böyledir
insan insan ilişkilerinde de kızmanın
temel mantığı yukarıdaki gibidir
ancak humanist gelişmişlik temelinde
rasyonalite kazanabilmiş gerçekci çağdaşlarımız
insan insan ilişkilerinde
fiks ide fevriliklerden
kaçınmanın davranış biçimini sergileyebilmekteler
biz buna henüz çok uzağız
ben hala oyuncaklarımı ve çocukluşumu özlüyorum
kazalarla buluşmam hep bundandır
ama kızmıyorum
Kayıt Tarihi : 9.5.2009 19:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
kazalarla bulusmam hep bundandir
Aman efendim özlediğimiz sadece ouncaklarımız ve çocukluğumuz mu acaba?Yoksa avuçlarımızdan akıp giden, bir türlü gidişine engel olmadığımız yaşamla birlikte sürüklenen fırsatlar ve güzellikler mi olsa gerek ?Ben içimizdeki çocuğun hiç büyümediğine inanırım hep...Aklımızda hep bir fotoğraf vardır çocukluğumuza dair...Ve biz hala o yaştayızdır...İşte yaşımız kaç olursa olsun, başımıza gelen ve adına kaza dediğimiz şey belki de içimizdeki çocuğun saflığı ile dünyaya bakışımızdandır...Kimbilir...İçinizdeki çocuk hiç büyümesin efendim...Aynı taze umutlar, ayn saf güzellikler hep varolsun dilerim...Saygılar
TÜM YORUMLAR (1)