Kaza... Şiiri - Hatice Arı

Kuş değil ki uçan,
Kara bir yazgı,
Kaş değil ki kanayan,
İnce bir çizgi,
Sallanır durur,
Tellerde,
Yaşam;
Ölenin ardından,
Ağlayan,
Feryat figan,
Bir yığın insan...

Nedenler,
Ahvaller,
İhmaller,
Sürer gider,
Sonra ah-vahlar,
Alır nöbeti elden,
İşte!
Biten,
Bitip de geride
Bir bir toplanan,
Yüzü ala bezeli
Beden....

Ve ağıt yakar kadın,
Gözünün ferinden,
Kopamaz ya erinden,
Kalamaz ya
Ayrı, saçının telinden,
Yakar yüreğini
Kadın,
Seklem seklem...

Yürek Yusuf olur,
Sabrı dağları aşar;
Mehtap olur yürek,
Pusar geceye,
Bulamaz ya eşini;
Kuramaz ya düşünü;
Bir bıçak saplanır,
Gerçeğe,
Bilenir yürek,
Avuç avuç,
Susamış da,
Önleme,
Dilenir yürek;
Kim kurmuş bu düzeni,
Biz de bilek,
Bilek de,
Ona dilenek...

Yürek,
Bir demir bilek,
Bir tek,
Yetkin olamaz;
Susar ya yetkinler,
Yürek bunu
Kendine yakıştıramaz!
Susmaz yürek,
Kanar,
Kan tutuşur,
Alev alev uçar yürek,
Uçup da kanadını
Güvenle açar yürek,
Güvenle,
Gülümsemeyle...
(Kaçtır yazamıyorum, kaçtır yaşamıyorum; affola!)