Kayran Şiiri - İsmail Aksoy

Kayran

Sadece yolunu kaybetmiş biri tarafından bulunabilecek beklenmedik bir kayran var ormanın ortasında.

Kendi kendisini boğan bir ormanla çevrilidir o kayran. Likenlerin kül grisi kirli sakalıyla siyah ağaç gövdeleri. Işıkta birkaç yeşil dalın kımıldadığı tepelerinin büsbütün öldüğü o ağaçlar birbirlerine sımsıkı vidalanmış gibiler. Oranın aşağısında: gölgenin üstünde kuluçkaya yatan gölge, büyüyen bataklık.

Fakat açık alanda çimen tuhaf bir şekilde yeşil ve canlı. Sanki düzenlenmiş gibi, burada yatar iri taşlar. Bir evin temelindeki taşlar olmalılar, belki de yanılıyorumdur. Kim yaşıyordu burada? Kimse bilgi veremez bu konuda. Kimsenin açmadığı bir arşivde bulunuyor isimler (sadece arşivler genç kalırlar). Sözlü aktarımlar öldü ve dolayısıyla hatıralar da. Çingene kabilesi hatırlıyor, ama yazı yazmayı bilen unutuyor. Not tut ve unut.

Seslerle çağıldıyor o kulübe, ki dünyanın merkezidir. Fakat orada yaşayanlar ya ölürler veya taşınırlar oradan, böylece vakanüvislik ortadan kalkar. Uzun yıllar ıssız kalır kulübe. Ve bir sfenks olur. Nihayetinde temel taşları haricinde her şey yok olur.

Bir şekilde önceden burada bulundum, ama şimdi gitmek zorundayım. Dalıyorum çalılığın içine. Yalnızca bir adım ileri ve iki adım yan tarafa doğru nüfuz edilebiliyor burada, satranç oyunundaki at gibi. Yavaş yavaş seyreliyor ve ışık görülüyor. Adımlar uzuyor. Bir patika usulca sokulup geliyor yanıma. İletişim ağına geri döndüm şimdi.

Mırıldayan yüksek enerji direğinde oturmuş bir böcek güneş altında. Bir uzman tarafından ustaca paketlenmiş bir paraşüt gibi katlanmış kanatları ışıldayan kalkanı altında.

[“GERÇEĞİN BARİYERİ”nden (1978)]

Tomas Tranströmer (1931-2015, İsveç)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy