Kaynana Şiiri - Nisari Özdoğan

Dil yarası derin olur kurşundan
Her gün beni sözle vurma kaynana
Malın sonu bir bez,üç beş arşından
Kendini boşuna yorma kaynana

Anne dedim anneliği bilmedin
Bunca zaman hiç yüzüme gülmedin
Ben sabrettim sen insafa gelmedin
Üstüme bu kadar varma kaynana

Elini vermeyen a’ma yedilmez
Çekişmeyle bu uzun yol gidilmez
Ustası yok,sonra tamir edilmez
Kalbimi çok fazla kırma kaynana

Kem söz döner sahibine ulaşır
Kötülük çamurdur bazen bulaşır
Edenlerin ayağına dolaşır
Başkasına tuzak kurma kaynana

Kaynana yönetir derler gelini
Dikene katlanır,seven gülünü
Başkası için is ettiğin elini
Şaşırıp yüzüne sürme kaynana

Himmetli ol dalı tutan kök gibi
Gürle bazen,rahmet yağan gök gibi
Büyüklüğünü bil,otur lök gibi
Ölüzgara karşı durma kaynana

Sırrını söyleme el çabuk satar
Üç sözün yanına beş daha katar
Birgün düşmüş olsan elinden tutar
Gelinleri düşman görme kaynana

Oğlunu seversin benimle derdin
Gelin istemezdin niye everdin?
Acı sözden başka bana ne verdin?
İstersen ekmekte verme kaynana

Ne yapsam beğenmez gene süsersin.
Hem beni azarlar hemde küsersin
Gördükçe,oğluna beni kesersin
Nolur! ..aramıza girme kaynana

Ayağının altına olayım turap
Bir yuvayı yıkıp,eyleme harap
Örmeye niyetin var ise çorap
Ayak varken,başa örme kaynana

Ben senin elinden dedim el-aman
Demişler beylermi eller mi yaman
Sende gelin olmadınmı bir zaman?
Çektiğini benden sorma kaynana