'"Kaynak" Yazım Şiiri - Ahmet Bektaş

Kaynak

“Küpte ne var ise dışa o sızar! ” Yıldızlardan gelen ışık, kaynağı olan yıldız hakkında bilgi taşır!

Tüm açığa çıkışların kaynağı, hiçlik! Hiçlikte potansiyel olan sonsuz ve sınırsız olasılıklar, tercih ile 1. Boyuta; tasarım ile 2. Boyuta; pratik ile 3. Boyuta çıkar! Görecelilik 3. Boyutta, zaman ve mekan varmış hissi verir! Ya da eş zamanlı işler ama 3. Boyutun göreceliliğinde, zaman ve mekan izafiyetinde yansır! Hiçliğe, “O”; 1. Boyuta, “Ben”; 2. Boyuta, “Ruh”; 3. Boyuta, “Madde ve zaman” denebilir! “Ete kemiğe büründüm, Yunus diye göründüm”! Hiçlikte potansiyel olarak var olan 1. Boyutta tercih edilir, 2. Boyutta tasarlanır, 3. Boyutta görünür!

Boyutlar, zaman ve mekan, iyi-kötü; büyük-küçük; az-çok göreceliliğinin ayrıntılarından özetle, “Üçüncü Boyutun Şifresi” yazımda bahsetmiştim!

Ana kaynağa “Hiçlik” diyorum! Tercihe, 1. Boyut; yazılıma, 2. Boyut; sahneye de 3.Boyut diyorum!

Kaynağın seyri boyutlarda oluyor! Kaynakta potansiyel olarak her ne var ise nihai olarak boyutlarda da onlar seyredilir! Kaynağın sınırı bilinmiyor, “Sonsuz ve sınırsız” denir! 2. Boyut levhasında, tasarımlar şeklinde “Data” kayıtlar var! Ruhsal kayıtlar! Her şeyin ruhu yani yazılımı var! 3. Boyutta gözlenen de budur zaten! Başta “Zaman- mekan” ve “İyi-kötü; büyük-küçük; az-çok” görecelilikleri 3. Boyutta seyri, algıyı oluşturuyor! Görecelilik olmaz ise algılama da olmaz, 3. Boyut da olmaz! “Görünmek isteği! ” ile açığa çıkış var!

Kaynağa dair görünümden bahsediyorum. Yani görünen, kaynağın ta kendisi, göreceli algılandığı için izlemede yanılgılar olur! Gözlemci nasıl gözler ise onu bulur! Gözlemde yanılgı var ise gözlem hatası vardır! “Olanda hayır vardır! ”

Aslında kaynağın açığa çıkması gözlemcinin gözleminde saklı! Sınırlı bir gözlem ile sınırsız kaynak, mutlak manada seyredilemez! O halde gözlemci, gözlem alanını genişletmek zorundadır! Buna da “Marifet” denilebilir! Gözlem, şuur ile mümkün! Şuurlu gözlem ile kaynağı açığa çıkarmak, izlemek var!

Şuur yok ise “Gözlem” de olmaz, şuur sınırlı ise gözlem de sınırlı olur! Yukarıda bahsettiğim, 3. Boyutun izafiyeti, gözlemi etkiler! İyi bir gözlemci, bu izafiyeti aşabilir! Yani 2. Ve 1. Boyutları da bilir! İzafiyeti de zihninde kaldırmaya çalışır! “Salt gözlem”

“Zerre”, 1. Boyutta, tercih, “Ben” ifade eder! Bu tercih, 2. Boyutta, yazılım “Ruh” ifade eder! 3. Boyutta da “Ete kemiğe büründüm, Yunus diye göründüm! ” şeklinde madde ve zaman, iyi-kötü, büyük-küçük, az-çok, güzel-çirkin göreceliliğini ifade de eder!

“Zerre”, aslen bütünü temsil eder! Yani göreceliliği kaldıran için büyük veya küçük değildir! Bütünün ta kendisidir! Büyüklük-küçüklük, iyilik-kötülük, zaman-mekan olmadığında zaten zerre ile bütün kıyası mümkün olmaz! Zerre, “Tek” olur! Bütün de “Tek” olur! Bu durumda da zerre, bütünden ayrı olmaz! Görecelilikleri kaldırınca! Zerredeki etki, bütüne yansır; bütündeki etki, zerreye yansır! Ayrı ayrı, ikilikte çalışmaz! İkilik zaten sorun çıkarır, izafiyeti de ikilik çıkarır! Gözlemci, gözlemini 3. Boyutla sınırladığında ikilikten kurtulamaz! Bunun farkında olan, evrenle veya aynısı olan zerre ile aynı frekansı yakalar! Bu durumdaki bilinç için “Mevcudatı kendine çeker ya da direk etkiler! ” denilebilir!

Gözlemci olan “Ben”, gözlemlerinin sonucunu pratik eder, yaşar! Bu dahi gözlemcinin gözlemine bağlıdır! “İyi-kötü” göreceliliğine takılır ise “Kötü” olarak sınıfladıklarının yansımasını da pratik etmek zorunda kalır! “İyimserliğin önemi! ” konusu!

En kapsamlı gözlem nasıl olur?
Cevap: “Zerre, bütünü temsil eder! ”, o halde ya zerre gözlenecek; “İlim kendin bilmek! ”; ya da “Bütün” evren gözlenecek ve bu gözlem yapılır iken 3. Boyuttaki izafiyetler; “Zaman-mekan, iyi-kötü, az-çok, büyük-küçük, güzel-çirkin, menfaat-zarar” izafiyetinden arınmak gerekecek! Yaşam, gözlemdir! Hayatından memnuniyet duymak, gözlemcinin marifetini gösterir! Şikayetler ise gözlem hatasından kaynaklıdır! Yani neşe var ise gözlem de vardır, neşe yok ise gözlem izafiyete takılmıştır; debeleniş, yakınmalar ve memnuniyetsizlik vardır! Sonuç, gözlemin doğru yapılıp yapılmadığını gösterir!

Ahmet Bektaş