Kayıvalidem - 2 / anı Şiiri - Kâmuran Esen

Çarşıya giderken, hemen bitişiğimdeki kayınvalideme seslendim:
- “Anne! Çarşıdan bir şey lâzım mı? ”
Hemen yanıtladı:
- “ Bicik (bir tane) ekmek al da ge (gel) .”

Çarşı dönüşü elimde ekmekle, kayınvalidemin kapısına yöneldim. Kendisi pencere kenarında oturuyordu. Zemin katta olduğu için, sokak sanki odasının içinde gibi....Geldiğimi, kapıya yöneldiğimi gördü. O nedenle zili çalmadım, kapıyı açmasını bekledim.Geldiğimi gördüğüne göre zil çalmaya ne gerek var!

Bekle kapı açılmaz, bekle kapı açılmaz. Baktım kapının açılacağı yok, zili çaldım.Yine kapı açılmıyor. Allah Allah! Neden açmıyor kapıyı? Geldiğimi gördü, eminim....Derken ikinci kez zili çaldım. Epey bekledikten sonra kapı açıldı. Sevgili kayınvalideciğim, hüzünlü bir ifadeyle şöyle dedi:
“Aaaaaaah Kemraan! Ne olacak bem (benim) halim? Kulaklarım hiç duymeyo.”
Kendisine gülümseyerek:
“Ama anne, zili duydunuz ki kapıyı açtınız işte,” dedim.
Bana ne dese beğenirsiniz:
- “ Duymeyon Kemraan duymeyon. Birinci çalışını duymadım da ikinci çalışını zorunan duydum

not: Kayınvalideler ilgi isterler...........Lütfen onlarla ilgileniniz.Abarttıkları hastalıklarına inanıyormuş gibi yapınız...Ben öyle yapıyorum.....