Kayıtsızlığa Ağıt Şiiri - Harun Öz

Acılar koğuşunda kapılar sürmeli.
Zihin karanlığa mahkum.
Zindanı aydınlatan ışık huzmesi,
Semaya açılan umut penceresinden akarken,
Pervazında şakaklara konular eller,
Yirmi birinci asır iletişim çağında,
Allı turnalardan haber bekliyor.
Oysa,
Derdi büyük olanın yükü dağlar kadarken,
Hiranın aydınlığına bulut,
Sevrin heybetine göğercin yakışır.
Hani Güneş bedenleri kavururken,
Yeni doğmuş bir bebeğin,
Aman gül yüzüne dokunmasın diye,
Kendini siper eden,
Göklerin habercisi bulut;
Ve
Hani her yöne dağılıp,
Baş almaya ant içenlerin,
Kana susamış kılıçlarına haber verip,
Geri dönmeleri için,
Kalkan olan göğercin misali.
Ocağı batanların alev, bacalarına ulaşmışken,
Tüten bacalar da bir durumun habercisi.
Uzaktan bakılınca her evde aş pişer sanılır.
Ümitsizliğe vatan kılınmış dudakların,
Mırıltıları dert ırmağıyken,
Her şarkıya klip gerekmez.
Gözleri kapatınca hayal perdeleri açılıp,
Mısralar diyarında film şeridi gibi geçen,
Hayat senaryosundan roller çalınır.
Kerbelanın yarası hala tazeliğini korurken,
İdlib`e yeni ağıtlar yakılıyor.
Mancınığın yayıyla fırlatılan,
İnanmışlığa verilen ceza,
Göğe yakın yığılan oduna,
Bir kibrit yeter düşünülmüş.
Bilirim Dost'a dokunmaz ateş,
Fakat bana bakan kirpiklerin,
Bir mızrak gibi kalbime dokunurken,
Kayıtsız kalamam.
Ve Madem Nemruttur ateşi yakan,
Yani kurulmuş darağacında,
Cellatın elindendir ölüm.
Bir yudum su alıp karınca misali,
Bağrının ataşına serpmek isterim.
Haramı reddetmiş nasırlı elinden,
İzniyle doyasıya öpmek isterim.