Kayısı Ve Pişmanlık Üzerine

En çok çağlayan erik seslerine imreneceksin
Ve vızıltısına bal arısının çiçeğe her dokunuşunda.
Ama mümkünü yok ruhunla sen
senle gölgen
Kayıtsız bir maviliği bulursan eğer
Elin göğsünün, kafan bedeninin üstünde, dinleneceksin.

Dinlen. Hak ettin elbette, gözünün masumluğuna sıkışmış uykuyu.
Dinlen. Çünkü alt ettin nihayet
ayağınla asfaltın arasında kalan,
her gün düzene uymak zorunluluğuna dair korkuyu.

Alacasından bir kayısı kopar dalından
Ne bileyim, ya da kayısıyla ilgili bir türkü tuttur mesela
Ama ille de kayısıyla ilgili olsun mutlak
Çünkü bu şiirde, bal renkli bir kayısıya yakışır,
kafiye ancak.

Durdur güneşi en gölgelik yerine ayarlayıp
Kutsasın seni sonu gelmez bir dere şırıltısı
Ama mutlaka ayakların çıplak dolaşmalısın
Başında kozalaklardan bir miğfer
Bulduğun ilk çiçekle
Şöyle keyiflisinden bir sohbetle. Konuşmalısın

Ve sen, bunları hayal ederken
geçip gider hayatın yarısı
Ve hala ısırılmadan durmaktadır dalında
Alaca kayısı