Kayışı Kopuk Çark Şiiri - Ahmet Deveci

İstanbul'dan bir haber
Çiçeklerin soluyor
Ve elinden bir şey gelmiyorsa
Gözlerin dalıyorsa apansız sorulara
Ölümsüzlük suyundan çiçeklerine ayırdığın yudum
Bırak dökülsün dudaklarından
Çünkü değmez hiçbir çiçeğe bir yudum yaşam
Hangi kadın hangi şarkıyı hak etmiş bu vakte kadar
Bu yüzden bırak solsun çiçeklerin
Sonsuz bir yaşam uğruna.

Bilirsin benim de bir zaferim olmadı yeryüzünde
Davam hep göklerdeydi benim de
Uğruna hayaller kurup
Şiirler yazdım hep
-Oysa gözleri rengini gökyüzünden alsa en derin göz
Yeryüzünden alsa en parlak gözdü benim gözümde-
Ne baş koyabildim bu yola
Ne burnumu çıkarabildim bu boktan
Yıpratırdı beni diğer insanların mutluluğu
En derin sevinçlerimde kuşku yatardı,
Reddettim.
Bilmem ne zaman kaybettim içimde gürül gürül akan o nehirleri
Ne zamandır kayıp ki içimde yara

İnsanın yeri bulutların altıdır
Fazlası ne haddine
Ben yıldızlara olan aşkımdan
Yeryüzünü gurbet bellemişim kendime

Sen İstanbul'dan bihaber
Dolanıyormuşsun şehrin kuytularında
İnsanlara aşktan, sevgiden bahsediyormuşsun
Onlara cenneti, mutluluğu vadediyormuşsun,
Hiç sahip olmadığın şeyi özlemek değil mi seninkisi?
Hem ne mutluluk bize göre kardeşim ne de özlem,
Biz savaşmak için gönderilmişiz bir kere bu dünyaya
Diz çöküp sızlanmak ne haddimize!
Çünkü yıldızların sadece altında değil
Üstünde de yaşanabilecekse eğer
Ve boyun eğmeden yaşanabilecekse orada
Bunu bizden başka kim başarabilir.
Bu yüzden bırak mahrum kalsın insanlar aşktan
Kutsal bir yaşam uğruna.

Çiçeklerin soluyor