Kayıp Zihinler

Bir gökyüzü altında yalnızım, Yıldızlar bile uzak, bir parıltı gibi, Karanlık düşünceler sarar dört bir yanımı, Gözlerimdeki gölgeler, hatıraların izleri. Aşk, bir zamanlar yanımdaydı, Şimdi soğuk rüzgarlar, içimdeki boşluk, Bir kalp atışı gibi, ama kaybolmuş, Sana olan özlemim, derin bir kükreme. Tanrı, nerede senin kelimelerin? Yokluğun, ruhumu saran bir cehennem, İnancım, kaybolmuş bir yolcu gibi, Gökyüzümdeki bulutlar, yüreğimi hapseder. Hayat bir tuzak gibi, döngüler içinde, Kendimi bulmak için savaşırken, Aynada gördüğüm yansıma, Bir yabancı, bir hayalet, kaybolmuş benliğim. İçimdeki derin sessizlikte, Bir intihar düşüncesi süzülür, Ama belki de bir umut, bir ışık, Belirsizlikte kaybolmuş kalbimde saklıdır. Sevdiğim anılarla ördüm duvarlarımı, Aşkın gölgesinde kaybolmuşum belki, Ama yine de, belki bir gün, Kayıp ruhum, yeniden uyanır.