Kayıp Zamanlar Şiiri - Özgül Özyılmaz

En güzel yıllarımda sen vardın
En verimli yaşlarımı sen aldın
Şimdi; ne çok ahım, ne çok vahım var..
Sadece, ağlayabildiğim kayıp zamanlarım var..

Var mıydın ey sevgili ?
Gerçek miydi soluğun, sıcağın, sarılışıların?
Sahi miydi öpüşlerin, gülüşlerin, hayatındaki yerim?
Ne çok uzağıma düştün, nasıl amansız kayboldun..
Sanki hiç var olmadın..

Bilir misin; en mutlu anlarım,
Şu an en çok acıtan hatıralarım..
Harcanan yıllarım,
Hiç doğmayan çocuklarım,
Hiç tadamadığım analığım..
Asla benim diyemediğim yuvam
Sıcağını paylaşamadığım soğuk odam..
Bana senden kalan..

İçine sindi mi sevgili?
Mutlu musun olduğun yerde?
Değdi mi karartığın hayata,
Kanattığın kuruttuğun bir cana?

Huzur var mı yüreğinde?
Hala kurumayan yaşlar varken gözümde..
“Mutluyum” diyebiliyor musun canı gönülden
Bir hayat harcanmışken senin yüzünden..