Kayıp Zamanlar Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Gözlerinde, hiç sönmeyen bir hüzün var
Her gece yeniden doğan bir acı
Kırık dökük umutların arasında kaybolmuş
Yürek, öyle bir yangın ki
Hiçbir yağmur dindiremez artık.

Gece çökerken bu şehre
Bir annenin ağlaması duyulur
Boş beşik, yastıkta soğumuş bir iz
Ne bir ses, ne bir nefes
Sadece sessizlik, içinde yankılanan bir feryat.

O eski pabucu yırtık adam var ya
Hani şu kaldırım kenarında uyuklayan
Bir zamanlar hayalleri vardı belki
Ama şimdi, rüyaları bile kırık dökük
Bir hayat ne kadar acı olabilir ki
İşte o kadar acıdı onunki.

Ve o kadının gözleri
Her sabah pencereden dışarı bakan
Bir umut arar gibi, belki döner diye
Ama yıllar geçti, kimse gelmedi
Bir çift ayakkabı kaldı geride
Bir de kırık bir kalp, hiç tamir edilemeyen.

Dükkanını kapatmaya kıyamayan o hırdavatçı
Gözleri her gün biraz daha donuk
Bir zamanlar dolup taşan raflar şimdi boş
Müşteriler birer hayal, eski dostlar toprakta
Ama kapatamıyor işte, belki bir gün gelirler diye
Kapatırsa, umut da gider çünkü.

Kuru ekmekle doyanlar
O ekmeği bölüp çocuklarına sunanlar
Açlığın acısı değil onların derdi
Yoksulluğun verdiği o çaresizlik
Bir gün bilemedin, bir gün daha dayanmak
Belki bir mucize olur diye.

Ah, ağla yüreğine
Böylesine acıya nasıl dayanır insan?
Her adımda bir yük, her nefeste bir hüzün
Gözyaşlarıyla ıslanmış bir dünya
Ve yine de, sabaha uyanan o umut.

Bu dünya öyle adaletsiz ki
Kiminin gözyaşı bitmez, kiminin gülüşü
Ama gülüşler de sahte bazen
Acılar ise hep gerçek
O yüzden, ağlayacaksan
Acıya ağla, sessiz çığlıklara ağla
Çünkü onlar, kimseye duyuramaz seslerini.

Ben böyle yürekleri ölsem unutmam
Her acı, bir iz bırakır kalbimde
Her gözyaşı, bir yara açar ruhumda
Ama en çok, sessiz kalanlar
İçimdeki o boşluğu büyütür, derinleştirir
Ve ben, o boşlukta kaybolurum.