Kayıp Zamanın İzleri Şiiri - Aşiyani Sukut

Ben ki karanlığın içinde sürerdim hayatımı,
Yıldızlar dilsizdi, gece suskun.
Zamanın ince sızıları kazındı avuçlarıma,
Anlamadım elimden kayıp giden zamanımı.

Duvarları yıkıldı aklımın,
Her taşında unuttuğum bir kelime vardı.
Nasıl olmuş ki denk gelmiş en iyi iki yanlış,
Nasıl olmuş ki onlar aynı zamana sıkışmış?

Bir kader, ince bir bıçak gibi bölmüş yolları,
İki hatanın yankısı çarpmış duvarlara.
Kendi içimde kaybolmuş bir haritayım,
Ve yolları ben çizmişim, yine de yönümü bulamamışım.

Hayat dediğin, bazen bir kervan,
Bazen bir tufan.
Kendi içinde yol alan,
Ve sonunda kendi içinde batan.

Şimdi soruyorum geceye:
Kimdi daha büyük yanlış?
Süren ben de miydi, duran da mıydı?
Ya da yanlış dediğim,
Aslında doğruya açılan bir kapı mıydı?