Kayıp Zamanın İzinde kelimeler

Kelimeler, benim ezelden sevgilim…
Hep gelir bulurlardı beni, bir sokak lambası altında titrerken,
Yahut kederliyken; hüzünlü, neşeli, keyifliyken bazen!
Dilimin ucuna gelip de söyleyemediklerimi,
Kelimeler söylerdi bir kâğıda, bir kalemin dilinden.
Bir ben bilirdim o dili, bir de kalem… Başka herkese yabancı bir lügatti.
Kimse anlamaz, kimse bilmez sanırdım bu lisanı,
Yanılmışım…
Sonra seni gördüm… Seni dünya gözüyle bir gördüm,
Gözlerimi kapatıp o an, ben kendimi diri diri gömdüm.
Üstüme toprak diye serpiştirdim kelimeleri;
Heceleri, aruzları, vezinleri…
Gözlerimi kapatıp o an, nefes diye çektim hüzünleri.
Bir annenin bilmem kaç yıldır görmediği çocuğuna kavuştuğu an,
Duyduğu sevinç mi desem hüzün mü, karmakarışık duyguları gibi…
Karmakarışık cümleler kurdum sana, seni anlatan kelimelerle.
Sen anladın… Kimsenin bilmediği bir dilde yazılan sevda hikayesinde,
Başrolün sana yazıldığını!
Gözlerimi kapatıp o an, ben gözlerinde kendimi gördüm.
Dile gelmeyen isyanları, uykusuz geceleri,
Ve en zifir geceden daha uzun sabahları…
Kelimeler anlattı kendi diliyle, sevda ateşiyle tutuşmuş kağıtlara.
Hüznün ateşle savaşta ordusudur geceler,
Geçip gitmek bilmez; esarette saatler,
Ben, o durmuş saatin gösterdiği gece yarısında,
Tükenmek bilmez hüzünlerle boğuşurken,
Kelimeler anlattı kendi diliyle, sevda ateşini Sevdanın bizatihi kendisine!
Gözlerimi kapatıp o an, duydum bana “nerdesin” dediğini.
Soru sormuyordu üstelik, soru cümlesi olmasına rağmen…
Tek kelime yetiyordu çünkü,
Bundan böyle yetmeyecek tüm dar vakitlerde yanmaya.
Anlatıyordu her şeyi apaçık,
Ama gizli, sırlı, karşı konulmaz bir güçle cüretkâr!
Tek kelime, dünyanın en uzun romanı sayılan;
‘Kayıp Zamanın İzinde’ kaybolduğum an, gelip elimi tuttu!

Soru sormuyordu,
Sevda lisanını TÖMER’de öğrenmiş kadar biliyordu,
Bir kelimenin, nelere kadir olduğunu!
Bunu bir ben biliyordum, bir de senin yanında olmadığımı fark edip,
Dile gelmeyen, derinden söylenen kelimeler!
Gözlerimi kapatıp o an, ben daldım,
Dünyanın en uzun değil belki ama en hazin romanında,
Sana güller yetiştirmeye, bir çam ağacında!
Kelimeler anlattı kendi diliyle, hüznün ateşini ateşin bizatihi kendisine.
Ateşe, ateşin yakmadığını öğretmek değil midir,
“Ey kahpe rüzgâr, artık ne yandan esersen es!” demesi Üstad’ın?
“Ben seni sevmedim ki” derken bile sevmesi İbrahim Sadri’nin?
Orhan Veli’nin “Anlatamıyorum” dediği kelime değil mi çok şeyi anlatan?
Düştüğü dertte, kelimelerin kifayetsiz olduğunu anlayıp,
Anlatamıyorum derken, o’na her şeyi söyleten bir kelime değil mi?
Ben senin adını, yazdığım tüm şiirlere başlık yaptım.
Taç yaptım adını kelimelere, çam ağacında büyüttüğüm güllerle.
Dile gelmeyen sevdamı ben,
Adının hemen yanına yazdım; hüzünlerle!
Seni dünya gözüyle bir gördüm,
Gözlerimi kapatıp o an, ben başka bir aleme göçtüm!
Öldüm diyemem, hala nefes alıp vermekteyim neticede…
Ama ben, göçtüm seninle kavuşacağımız aleme…
Ve susmayacağımız,
Ve konuşacağımız,
Ve “sen sus, ikimiz dinleyelim” demeyeceğimiz bir aleme!
Kelimeler, benim ezelden sevgilim…
Hep gelir bulurlardı beni, kendimi bana anlatırken.
Seni dünya gözüyle bir gördüm,
Kapatıp gözlerimi, gördüğüm en güzel rüyanın başrolünü sana yazdım,
Tek bir kelimeyle; Sevda dedim sana.
Rüyanın geçtiği sokaklar senin adını taşıyorlar artık.
Hangi yöne yürürsem yürüyeyim, gelip sana çıkıyor kelimeler.
‘Kayıp Zamanın İzinde’ senden önce geçen zamanlara isyan ettiğim kelimeler!