Kayıp Zamanın Gölgesinde

Bir sokak lambası yanıyor uzakta,
Altında kimse yok, sadece rüzgar.
Birikmiş akşamların yorgunluğu
Çöküyor kaldırım taşlarına.

Zaman, bir paslı makine gibi
Gıcırdayarak dönüyor içinde.
Ne dün geri geliyor ne yarın söz veriyor,
Sadece şimdi, sessiz bir yemin gibi.

Duvarlardaki çatlaklar konuşur bazen,
“Bir şeyler eskidi,” der fısıltıyla.
Gökyüzü bile sustuysa eğer,
İçinde gürleyen o sessizliğe kulak ver.

Kendine kalan tek şey,
Bir adım daha atmaktır bilinmeyene.
Ne umutla ne korkuyla
Sadece yürümek, sadece devam etmek…