Kayıp Yıllar Şiiri - Döndü Dülger

KAYIP YILLAR
Soğuyormuş insan.
Önce yüreği lime lime oluyor,
Sonra her bir hücreni boşuna bir çabanın,
Ağırlığı oturuyor, dumanı kaplıyormuş.
Yavaş yavaş hissettiğin ne varsa eksiltiyor,
Özenle giyindiğin sevgiyi,saygıyı, güveni,
Tek tek çıkarıyormuş ruhundan.
Herbir yanlışı onu değil seni tüketiyormuş.
Arsız hırsızın ev sahipliği yaptığı,
En safi duygularından.
Bir an değil, bir ömre bedelse kayıp yıllar,
Sessizce araya uçurumlar yerleşiyor.
Feragat edip sıyrılıyormuşsun onlu dünyadan.
Vefasızlığı, umursamazlığı yakıştırdıysa karakterine.
Sende de bir zerre saygı bırakmıyor,
Gözlerine perdeyi elleriyle çekiyor,
Senden de sevgiye inancını çalıyormuş utanmadan.
Kendine senden uzak bir yaşam kurduysa,
Sen ondan çoktan gitmiş oluyor,
Karlı değil, buzdan duvarlar örüyormuşsun,
Farkına varmadan.
İlk soğuk bulutları O getirmemiş gibi göğünün sıcaklığına.
İlk tuğlayı o tutuşturmamış gibi avuçlarına,
İlk ateşi o çakmamış gibi pembe rüyalarına.
Şimdi bütün hıncını çıkarma hakkını da,
Kendinde bulur bütün ruhsuzluğuyla.
Çok görmemek lazım cüretini, hadsizliğini,
Ne de olsa damarlarında dolaşan melun kanı kara mı kara...
Döndü Dülger 🦋
D.D