Kayıp Yarim Şiiri - Saime Tavaslı

Kavak yelleri başlayınca esmeye
Kulak verdim duyulmayan bir sese.
Bu sesle içime girdi bir şüphe,
Şimdi soruyorum: "Ben kimim? " diye.

Bilmiyorum; kimim? Nereye aitim?
İnsan kalıbını, doldurmuyor cismim.
İşe yaramaz olsa da bedenim,
Kabul etmiyorum: ben bu değilim.

Sorularla boğuştuğum bir anda,
Buldum cevabını, kutsal kitapta.
İnsan, bir nefisten yaratılmış,
Kadın, ondan koparılıp, ayrılmış.

Bu hikâyeyi duyduğum andan beri
Canım yanmaya başladı iki misli.
Benim hayatta çektiğim eksikliği
Kayıp yarım da çekiyordur belli ki.

Tencere kapağı olmadan kaynamazmış.
Bu derdin çaresi de eşini bulmakmış.
Ancak iki cins ile harmanlanan insan
Birbirine yanmadan kaynaşmazmış.

Yoksa yetmez, hayata tutunmaya,
İki el, iki göz, yarım kalp, yarım kafa.
Çünkü daima bir şeyler eksik:
Birinde kadın, diğerinde erkeklik.

Onca insan içinde eşini bulmak,
Kolay değil elbet:
Ancak bir çaresi varmış.
Bunun adı da aşkmış!

Aşk ki aramızda kopmayan tek bağmış.
O da yüreğimizin ortak lisanı,
Aynı sevgiler için çarpan ritmiymiş.
Bunun için onu dinlemek gerekirmiş.