Kayıp Yalnız Şiiri - Aşkı Harun

Bir köşe başında, gözleri derin,
Yaşamış, yorulmuş bir ruhun derinliğini gördüm.
Kimsesiz bir hikâye, yazılmamış satırlar,
Gölgelerde saklı, sessizlikte yankılar.

Bir zamanlar bir evdi onun da dünyası,
Ama dört duvar arasında kaybolmuş hayali.
Bir babanın suskunluğu, bir annenin çığlığı,
Ve bir çocuğun yüreğinde büyüyen yalnızlığı.

Aşkı aradı, hem gerçek hem sıcak,
Bir el uzansın istedi, kaldıran bataktan.
Ama bulduğu hep kırık dökük parçalar,
Bir yabancının bakışında biriken yargılar.

Hayatı bir ceza mıydı, yoksa bir sınav?
Kader mi böyle yazmış, yoksa bir intikam?
Oysaki yıldızlar kadar parlamak isterdi,
Bir gül gibi açmak, dikenlerinden azade.

Ama o hâlâ burada, hâlâ ayakta,
Görmeyen gözlere inat, dimdik karşımda.
Gururla taşıyor her yarasını,
Sessizce anlatıyor kendi savaşını.

Ona bakınca anladım bir gerçeği,
Karanlık ne kadar yoğun olursa olsun,
İçinde bir kıvılcım varsa eğer,
Yeniden yanar ve aydınlatır her yer.

Belki de bizdik eksik olan,
Onun hikâyesini duymayan,
Gözlerinde saklı bir yıldız vardı,
Gökyüzünden kopmuş, ama hâlâ parlardı.