Kayıp ve yitik bir şehirdim

Kayıp ve yitik
Bir şehirdim
Ağlıyordum
Birazdan
Kendi göz yaşlarımla
Sular altında
Kalacaktım
Cıvıl cıvıl sokaklarım
Sessizliğe bürünüp
Yalnızlığın efendisine
Kendi kendi
Teslim edecekti

Kayıp ve yitik
Bir şehirdim
Susuyordum
Kendi yalnızlığımda
Kendim boğuluyordum

Kayıp ve yitik
Bir şehirdim
Susuyordum
Kendi yalnızlığımda
Kendim kendime küsüyordum

Bir ışık gelsin diye
En uzun kulelerimi
Sular üstünde tutmaya
Havayı solumaya
Güneşi tutmaya
Acı acı
İçimden
Çabalıyordum

Küsüyordum hayata
Hayatın umuru
Bile olmuyordu
Nede olsa
Benden
Geldiğim
Yerlerde
Daha çok vardı

Benimse
Benden başka
Bir yaratanım
Birden birlik
İçinde
Bir ben vardı

Kayıp ve yitik
Bir şehirdim
Çok geçmez
Birazdan
Sevgisiz
Ölüyordum

Kayıp ve yitik
Bir şehirdim
Erkenden
Törensiz
Kendi içlerime
Gömülüyordum