‘ Kayıp varlığın ’ Şiiri - Merve Kasap

Kayıp kentte; kayıp bir varlıksın sen, boşa yaşıyorsun....Ölümünü bekle...

Sırdaşım, arkadaşım.. hayatım, canım.. Aslında ben... Kendim sanarken seni
Ben-le gülüp, ben-le ağladığını sanmışken senin kayıp varlığın duvarlarımda bir hayal
Hayatımla oynadığın, hayallerimi çaldığın bir rüya
Senin hiç olmamış kayıp bedeninde kayıp ruhum..
Kendi kendime yaşamış – yazmışım. acısıyla.. tatlısıyla herşeyiyle...

Hani demiştim ya kaybolan yıllarım arasındaki kayıp varlığına...

- Yine acı çekersem, hayallerim - umutlarım boşa çıkarsa, kanarsam; affetmeyeceğim bir daha olup biten hiçbir şeyi.. Senin varlığını da unutacağım, yokluğunu bile
yok sayacağım... Hiç olmamışsın sayacağım hayatımda
- dudaklarımda bir tebessüm - sen hiç olmamıştın ki kayıp varlığın kayıp bedenin de ruhun başka âlemler de... (Ölümünü bekle ruhun da gidecek o zaman...)

- Bu sefer kötü şeyler, acılar yaşamayacaksın izin vermem böyle bir şeye, yok saymayacaksın beni herşey bir masal gibi devam edecek kötü hiçbir şey yaşamayacaksın... Demiştin. kayıp varlığınla hayal meyal dudaklarınla..

Hatırlıyor musun?

Şimdi...
Kendimi sende kaybettim yoluma çıkan her ‘ ben ’ bu kadar ‘ sen ’ olmuşken
Seni ben sandığım varlığın kayıp. benim hayatım, en önemlisi de ‘ ben kayıbım ’
Kendimi sende kaybettim.. Hayatımı yokluğundaki sessizliklerde...
Senin hiç olmamış varlığını penceremdeki buğulardan sildim, kayıp varlığın hayal olmuşken duvarlarımda, açtım sonuna kadar penceremi de ışıkla aydınlattım karanlığımı kaybettim..\..sende unuttum kayıp ruhumu...
Varlığının izlerini taşıdığını sandım, parmak izlerin duruyor masamda, kalemimde odam boş, kayıp varlığının izlerini sildim her bir yandan...
Loş bir ışık altında birden pencereme bakıyorum..
Ne yazılmış yazılar ne söylenmiş sözlerin vardı üzerinde şimdi herşey boş,
olmamışsın ki hayalmişsin duvarlarımda, şarkıymışsın dudaklarımda,
boş bir umutmuşsun yarınlarıma...
Üzerine yazdıklarımı anımsatıyor bana... Dudaklarımdaysa acı dolu bir tebessüm.
Elimden de – dilimden de
Sadece
Hoşça kal çıkıyor...
Sen sandığım varlığın kayıp
Duymak istemediğim o şarkıyı duyuyorum uzaklardan.. bir de sesini
Hiç olmayan kayıp varlığında
Nereden geliyor bu? Kapasınlar duymak istemiyorum...
Bizim olan hiçbir şeyimiz yokmuş ki şarkımız olsun..
Hayal meyal hatırlıyorum yaşananları. Kayıp varlığınla hayallerimi de kaybettin
giderken onları da götürdün, kayıp varlığında kayıp umutlarım..\..hayallerim...
İsmimi bile yazamamışsın ya yüreğine, gönlünün pınarları senin olsun...
Her duyduğumda kaparım..\..tıkarım kulaklarımı... duymazlıktan gelirim her seferinde
bir zamanlar en sevdiğimdi... şimdiler de en nefret ettiğim...
hiç olmayan varlığında kayıp bedeninden gelen sesini duyuyorum.. İstemiyorum
yalan hayatları; kayıp bir kentte kayıp bir varlıkla yaşamayı...
Kayıp varlığında herşeyimi herşeyini kaybettin, kendin çöz kendin bul arkanda olan kayıp ruhum bedenim başka yerlerde...
Kendim sanmışken seni - kaybettim seni \ beni -

Önümde iki kağıt..
Ne yazdığını bilmediğin ve asla bilmeyeceğin iki kâğıt...
biri neşe.. diğeriyse gözyaşı...
Anca ölümünden sonra ne yazdığını öğrenebileceğin iki kâğıt sadece
En derinlerden, yalnızlıkların kör olduğu bir gece de okurum sana duyarsan sesimi
Yanlarında kartpostal birde kopuk bir kolye avuçlarımda.
Kayıp varlığından kalan tek kanıtı taşıyorlar, üzerlerinde kayıp parmak izlerin
Kaybolan yıllarımın tek bir hükümlüsü var kayıp varlığın ve kaybolan ruhum
Kayıp varlığınla gelip elimdekileri de mi alacaksın benden?
Hiçbir şeyin kalmamışken senden arta kalan benimkilerle mi yetineceksin?
Senin bilmediğin ve görmediğin kayıp varlığında... Bunlar içinde hiç bir şansın yok.
Sen bendeyken o şansı kaçırdın. Suçlusu sen kaybolan ben...
Kayıp kentte; kayıp bir varlıksın sen, boşa yaşıyorsun
Ölümünü bekle..

…

Şimdi..
Yüreğimi giydim üstüme, açtım kalbimin kapısını cümlelerime...
Kayıp varlığının yanında kaybolan ruhum.
Önce bir düşün; umutlarımı çaldığın hayallerimi yıktığın kayıp kentte en büyük kayıpsın sen
Kayıp varlığın, kayıp ruhum...
Ama
Sen hiç var olmamışsın hayatımda...
Yokluğun kayıp; yangın yeri yüreğime.. olmayan varlığın...

Yalnızlığa en büyük düşman senin kayıp varlığın… Varlığını inkâr edecek bir yokluk, yokluğunu yok sayacak bir varlığın yok...
Kayıp bir kentte; kayıp bir varlıksın sen

Avuçlarının içinde benden çaldığın benim hayallerim umutlarım var.
Önce bir düşün; umutlarımı çaldın, hayallerimi yıktın ben de olsalardı ben çoktan yakıp yıkmasını bilirdim ya bende değiller...
kayıp varlığında benim kaybolan hayallerim..
Kayıp varlığın, kayıp ruhum...
Ama
Sen hiç var olmamışsın hayatımda...
Bana arta kalansa kaybolan yıllarım...
Avuçlarının arasındaysa bir bak hepsi temizdir hayallerimin umutlarımın yalan yoktur sahteliklere yer yoktur onlarda
En saf sevgiyle sevilmiş olmasından dır...

Unutma..
Hayatımda sahteliklere - sahte duygulara - sahtekârlığa yer yok...

Yokluğumda kayıp ruhumla beraber bir bakında hayallerime – umutlarıma
gerçi sende de değildir ya
kayıp varlığınla yıktın, yaktın ya...
Yırtacağım, yakıp yıkacağım hayallerim çaldığın umutlarım.. İstersen sen dene;
yırt, yak, yık..
Belki de çoktan yırtıp, yaktın, çöpe attın sararmış fotoğrafımla birlikte..
Kayıp anılarımı çaldığın umutlarımı hayallerimi...
Senin kayıp varlığında da kayıptır belki de...

Bunlara dayanacak bir kalbim de yok...
Kalbim ellerim kadar küçük değil...

Bu yüzden;
Dilime mühürlenen biçimsiz suskunluklarım da kayboluyorum şimdi...
Herşeyi bilmek ve öğrenmek için
Ölümünü bekle...

Kayıp bir kentte; kayıp bir varlıksın sen, boşuna yaşıyorsun..\..Ölümünü bekle...