Kayıp Seneler Şiiri - Döndü Dülger

KAYIP SENELER
Dönülmüyor işte dünlere,
Şimdiki aklım olsaydı demek,
Fayda etmiyor kayıp senelere.
Zaman geçse de can kesikleri iyileşmiyor,
Yaraların gönlü talan ettiyse.
Çilenin soğukluğu sardıysa gönül dağını,
Güneş ışığı ulaşmıyor yamaçlarına.
İyi niyetin harcana harcana azaldıysa,
Bir bir eksiliyor duyguların kanaya kanaya.
İnandığı yerden örselenen bir kalp,
Taş duvar oluyor, hayatına yaklaşanlara.
Yüreğin sayısız hayal kırıklığı mezarlığına dönüyor,
Şimdi ki halinde emeği olanlarla, imzası bulunanlarla.
Zamanla bir tek kelimeyi bile ziyan görüyorsun,
Bırakıyorsun kendini sessizliğin koynuna.
Git gide suskunluğunla dost,
Yalnızlığınla kaderdaş oluyor,
Artık görmekten de, duymaktan da vazgeçiyorsun,
Gelmiş olduğun bu taşlı sapakta.
Bir kibritte yakıyorsun telaşlarını,
Bir çelmede deviriyorsun vefasızları,
Bir hamlede karalıyorsun hayırsızları.
Ama nafile soğumuyor için.
Elin ayağın buz kesiyor, kanın çekiliyor,
Nefes almak güç olsa da, pişmanlığın boyunu aşsa da beyhude.
Yüreğin hasat edilmiş boş bir tarlaya dönüyor,
Avuç içi kadar yüreğin lime lime dökülüyor.
Dönülmez bir yolculuktan geriye ne kaldıysa,
Elinde,koynunda, solunda.
Kabulleniyorsun için kan ağlaya ağlaya.
Geçmişin izlerini hiçbir silgi silemiyor,
Ahuzarın seni yaksa da,
Ahlar vahlar sineni dağlasa da...
Döndü Dülger