Kayıp Şehrin Emanet Yolcusu

Birkaç satır karalıyorum karanlığa doğru
Kâbuslarımın devamını hatırlatıyor bana derin uykular
Buz tutmuş düşlerimi senin sıcaklığınla eritiyorum bu gece
Sarmaşık gibi tırmanan rüyalarımı bıraktım penceremden aşağı
Veda trenlerinin acılı çığlıklarını dinliyorum şafak sökümünde
Birkaç yolcu görüyorum meçhule giden…
Küfrettiğim karanlıkta bu denli kahpe yağmurlarla ıslanıyor gece
Gözümden bir birikinti süzülüyor yavaşça yerlere
Bir dost omzuna hasret kalmış bu yaralı yürek
Terkedilmiş bir ölümün bucağında
Son demlerini yaşıyor batan güneşle…
Geldiği gibi giderde bu yolcu, kanlı bavulu hazır
İçinde yaktığı satırlar, cam kırıkları ve umutlar
Bir elveda demeden çekip gider bu yolcu
Son tren çığlığına aldanarak…