Tren sesinin bitmeyen ayrılık çığlığıyla
Vedalara sallanan, titreyen ellerin çokluğuyla,
Taşlı yolların, geçit vermeyen amansız yokluğuyla,
İstanbul, kayıp ruhların şehri.
Sesimin ulaşamayacağı uzakların yakınlığıyla,
Bir zamanlar atların nal seslerinin inlettiği meydanlarıyla,
İnsan yığınlarının uğuldadığı semalarıyla,
İstanbul, yalnızlığın şehri.
Tükettiği hayatların, yok ettiği umutların,
Üzerine kurulu, İstanbul.
Güzelliğinden görenin bir daha gözlerini ayıramadığı,
Heybetinden sevenlerin göklere dualarını duyuramadığı
Kimsenin taht kurup üstünde kalamadığı,
İstanbul, sonsuzluğun şehri.
Şehrin koynundan geçtinse sen de,
Yıllardır söylenmemiş sözleri, sırları saklıdır artık sende.
Mühürlenmiş, okunması yasaklanmış mektupları,
Daha mürekkebi kurumamış yalanları,
Sendedir artık, seninledir artık.
Dillerinin prangası olur, yollarının bilinmeyeni.
Şehrin kayıp ruhu senin içinde,
Sen yüzyıllık yalnızlığın dibindesindir artık.
Kayıt Tarihi : 21.9.2009 12:52:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Öncelikle herkesin Ramazan Bayramı mübarek olsun. Aileleri yanında olanların şanslı olduğu bu günde İstanbul’un puslu havasında, yalnızlığı soluyanlara gelsin bu şiir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!