Kayıp ruhlar Şiiri - Anonim Asosyal

Bir zamanlar sıcaklığınla doluydu bu kalp,
Şimdi ise yalnızlığın soğuk rüzgarı esiyor içimde.
Seninle kurduğum hayaller,
Sessizce parçalandı, karanlık gecenin koynunda.

Hasretin, derin bir yara gibi içimde,
Her gün biraz daha kanayan, iyileşmeyen.
Sana olan özlem, bir yük gibi omuzlarımda,
Ve her adımda, biraz daha ağırlaşıyor bu yük.

Aşkın, bir zamanlar beni sarıp sarmalayan bir örtüydü,
Şimdi ise bu örtü, acıdan dokunmuş bir zırh.
Her bakışın, birer hatıra,
Ve bu hatıralar, beni günden güne tüketiyor.

Depresyon, karanlık bir gölge gibi,
Adımlarımı takip ediyor her gün, her gece.
Sonsuz bir karanlığın içinde kaybolmuş,
Seninle dolu olan o parlak günleri arıyorum.

Hayal kırıklıkları, artık tek gerçeğim,
Ve her biri, kalbime birer çivi gibi saplanıyor.
Sana olan sevgim, bir çiçek gibi soldu,
Ve geriye sadece kırık dökük hatıralar kaldı.

Her gece, yıldızsız bir gökyüzüne bakıyorum,
Ve seni bulmaya çalışıyorum o boşlukta.
Ama sen yoksun, hiçbir yerde yoksun,
Ve ben, bu yoklukta kaybolmuş bir ruhtan ibaretim.