Kayıp Otoban Şiiri - Meriç Çenber

Sıcak bir gece yarısı sürüyordu arabasını
Issız otobanın çorak kırları eşliğinde
Yan koltukta büyük şişe bir votka
Soluk Ayın ışıltısının izini sürüyor
Kaybettiklerini düşünüyordu sürekli
Sahip olamadığı yaşamı, onu o yapanı
Arıyordu, onu o yapanı

Ne yaptıysa dindiremiyordu acısını
Düşünüyordu başına gelenleri sürekli
Uzun yıllar sonra anlamıştı
Karanlığa ve kedere sürüklemişti karakterini
Budanmıştı yazgısı ve bedeni

Yolunu bulamayacak kadar toydu daha evvel
Geri getiremeyecekti sahip olduklarını bir defa
Gaza daha fazla bassa, tırmanır mıydı arabası
Düşlerinde var olmuş yaşama
Kimse gelmemişti onu kurtarmaya

Yol üstünde konakladığı moteldeki sarhoş ihtiyarı hatırladı
Benziyordu anlattıkları, ellerinden kayan umutları
O da zarar vermişti, sevdiklerine istemeden
Serin bir yaz rüzgarı esiyordu onlar sohbet ederken
Az da olsa keyfini sürdü o da kendi bedenini yok ederken

Kimdiyse eskiden, yol ayrımından evvel
O adam olamayacaktı bir daha
Gök kubbe başının üstünde uzandı yıldızlarıyla
Bir başkasının yazgısını oynadığını düşündü çok defa
Kendi gözlerini gördü dikiz aynasına baktığında

Asfaltın hızla akan sarı şeritleri
Bir film gibi oynattı yaşamını
Vitesi sıkıca kavrayıp geri atsa
Film de geriye sarar mıydı acaba?
Bastı gaza tüm elemiyle, kayıp ruhların otobanında
Arıyordu onu o yapanı, bulsa bile asla emin olamıyordu
Sahip olamadığı yaşamları, onu o yapanı...