Kayıp Naat Şiiri - Emine Dogrul

Rüzgârın savurduğu tohumlar gibi
Savruluyor sımsıkı, alevden toplar semada,
Nereye düştü ki bu yangın,
Hangi haykırış yankılanıyor kulaklarda,
Adına adın verdikleri
Yatıyor usulca toprakta
Ey Nur,
Yanıyor arzın koynundaki Ana
Yanıyor tüm küller üstlerindeki kalplerimizin
Üşüyoruz
Yokluğunda.

Adımlarının üstünde birikmiş tozlar,
Sevgili,
Bulamıyoruz,
Nerede yollar?
Nerede düşeni kaldıran dostlar!
Gözlerine bahar düşmedi,
Gönülleri bahar olan o pamuk ellerin
Senin iklimini hissetmedi nice minik yürek,
Kirlettiğimiz hayaller miras yarına,
Kirlettiğimiz dünya…
Dokunsa mübarek ayakların usulca toprağa
Gidemediğimiz yolları gidilir,
Dile gelmeyenleri söylenir,
Titremeyen kalpleri yaşar kılsa
Ah ne olur ey Nur!
Ne olur?
Cennet olsa dünya
Cennet olsa tüm çocuklara…
Ey Nur,
Yanıyor arzın koynundaki Ana
Yanıyor tüm küller üstlerindeki kalplerimizin
Üşüyoruz
Yokluğunda

Nasıl bir kumaş ki,
Ne ele gelir ne dize,
Nasıl bir gurbet ki,
Ne başlar ne de biter,
Bir sevda ki yakar, biçer
Bir sevda ki yok hattı hesabı
İncilerin kestiği hardan dudaklara
Bir Kevser gerek şimdi
Ancak senin ellerinden
Bize de bir pay düşse sonsuzluk denizinden.
Ey Nur,
Yanıyor arzın koynundaki Ana
Yanıyor tüm küller üstlerindeki kalplerimizin
Üşüyoruz
Yokluğunda

Sağda solda tüm cihanda griler
Ak nerede, kara nerede? kim gözler!
Ana hapsoldu ellerinde köşeli,
Hapsoldu ellerinde nice „muhacirler”
Bir destan ki ilk hecesi sen,
Dağılmış tüm satırlar dört bir yana
Dikiş tutmuyor kâğıt
Cümleler teşbih tanesi sayfalarda,
Öyle dağınık, öyle sarhoş, öyle manasız.
Gel ey en Güzelin en sevdiği,
Topla dağılmış tüm kum tanelerini,
Yak ateşinle,
Yak ki ayna olsunlar.
Birleştir iki yanı birbirini unutmuş yakaları
Bağla manadan noksan tüm kelimelerimizi
Ey Nur,
Yanıyor arz,
Yanıyor tüm tüller üstlerindeki kalplerimizin
Üşüyoruz
Yokluğunda.

Emine Doğrul