Kayıp Mevsim Gibiyim Şiiri - Suzi Ayyıldız

Kayıp mevsimler gibiyim,
Ne yana baksam kara bulutlar dökülür üstüme,
Hangi yaramı sarsam, yüreğim ölür ellerimde.
Ne sesim var kulaklarımda, ne dünya gözümde,
Göklere baksam, şimşek olur çarpar yüzüme,
O kadar güçlü, o kadar sert,
Ve hüzünlerimle bir çarpışma başlar…
Üstüme gelir yokluğun acısı,
Sol yanıma hançer gibi saplanır yalnızlık.
Başımı örtüp, senin hasretin dökülür üstüme,
Sızlar ciğerlerim de hayalin,
Bütün zamanın kifayetini yitirdiği sözcüklerin,
Lugatım da çürür, kaybolurum en yavaş adımlarımla.

Ve ben, kaybolurum gecenin koynunda,
Uykular haram olur sonra,
Yürek yangın yeri, çöl gibi,
Ben ise rüzgarla savrulmuş yelkovan…
Bir deli rüzgarın peşinden giderken,
Yürek yanar, yetmez mi?
Bir umutla aradım her köşeyi,
Ama bulduğum yalnız karanlık…
Yetmedi mi yazımı kışa çevirdiğin?
Gülen yüzümü, gözlerimdeki ışığı,
Gama döndürdüğün
Kararmış gözümdeki gölgeler,
Ve biriken acıları içime hapseden yılları...
Gözyaşlarım ile sele döndürme,
yeter...
Yeter, dikenin batmasın yüreğime.
Beni yalnız bırak,
Gönlümün köşkünde yer bulmasın.
Yeter, yaktığın,
Bırak, canım yanmasın…

---