Kayıp Kıtanın Yorgun Bekçileri Şiiri - Y ...

Kimi zaman karşısındakini gösterse de insanın işaret parmağı,kimi zaman kendini de göstermeli baş parmağıyla...yanlışı kendinde alenen istişare ederek, karşısınadakide örtbas ederek göstermeli cömertliğini,asilliğini.... kaldı ki yaşamlarımızın her alanında sevginin temelini kökünden sarsarak yeniden inşa etmeye çalışıyoruz değerlerimizi...sonuç uzaktan gökyüzü ile yeryüzünün kenetli görünüp de gittikçe ayrılmayan ihtişamı gibi...ve biliriz aslında ayrıyız,ayrılıyoruz...geriden sağlam urganla bağlı manzara sunsak da seyircilere...

Çok güzeldi...anlatım etkili, şiir mükemmel bu iki şairin şiir dostluğu kadar...kutluyor ve saygılar sunuyorum yüreklerinize...yüreğinize sağlık İbrahim Başar....saygıyla.

Ben bu şiire ne yazayım şimdi? 'Metaforların içinden' çıkamamışken daha, ne diyeyim, nasıl teskin edeyim içimdeki fırtınayı?
Hayatı bu kadar basite almak var mı? Bu kadar kendini inkar etmek, bu kadar insanlıktan çıkıp, 'dönme dolapta' yaşamak var mı? Hiç mi kalmadı 'ar, edep? Gerçek yüzümüzü gizleyip, sahte kimliklerle dolaşmak bu kadar mı revaçta?
Kaldıramaz bu kıta bizi artık! Bu toprak bunca ayıbı örtemez, alamaz içine... Bu deniz sırtını döner bize, bu sahiller 'ayak izlerimizden' utanır...

İbrahim, itiraf edeyim ki, bu metafor çok daha farklı, çok daha etkiledi beni...
Seni bütün kalbimle kutluyorum... İçten sevgi ve selamlarımla, hayranlıkla.....