Kayıp Kent Şiiri - Kemal Tanyıldız

yaralarım kanıyor
coğrafyama sığabilir mi şimdi kan kokulu sevdam
üstelik bunca acı çöreklenmişken çatlayan damarlarıma
ama bilmelisin/ mutlak bilmelisin
kardelenler senin uzaklığından dem vururlar her akşam
son duraklarda inmiyorum bu yüzden
bir kör döğüşüdür bu/ etiketliyorlar hüzünlerimi
durmadan kan gidiyor bir yerlerden
düşünmek, saatlere ve çizgilere indirgeniyor artık
anahtarı yok bu kayıpların oysa
dönüşümü yok
yine de hangi gamzene sığınsam bir özlem vakti
kurşun rengi güllerin üzgün duruşu
ve yanık türküler var orada biliyorum
saklıyorlar beni

ama ne garip ki
o yitik kenti ve ağlayan caddeleri özlüyorum
orta şekerli kahvemi, vitrinleri
neon ışıklarına gömülen yüzünü unutmuyorum
ve dahası üçüncü sınıf otel odalarını, ürkek öpüşlerini
sinema perdelerini, sinemaskop hayatımı ve seni seviyorum hala
unutmadım hiç birşeyi unutmuyorum
ciğerim kanıyor

halbuki beni görsen hemen tanırsın
pek değişmedim haritam aynı
hala meydanlardayım
sigaraya yeniden başladım
biraz daha saçlarım beyazladı
bu kış da öğrenemedim bağlama çalmayı
hala sigortalı bir işim yok
sana dair şiirler eskitiyorum hala/ yakmalıyım belki de bütün şiirlerimi
bir de yokluğun vurmasa
nerelerdesin yüreğim kanıyor
duymaz mısın çığlığımı

bütün intiharlar biraz alıntıdır belki de çürümüş aşklardan
ama söz yok
yalınkılıç bir serzeniştir dökülen yalnızlığım
bu yüzdendir yaşamla sarmaşdolaşlığım
yaşam dedim de
yaşamak tınısı, yine de, seninle
bütün gürültülerin ve savaşların bittiği yerde

ama gel gör ki, hep
hep bir yerlerim kanıyor
düşekalka o kayıp kenti arıyorum/ orada seni
diyorum ki
coğrafyama sığdırmalıyım bütün acılarımı
kardelenleri çoğaltmalıyım bir akşam vakti
bütün son durakları bitirmeliyim
ama bilmelisin/ mutlak görmelisin
yaralarım ağlıyor yana yana
bir şairin vurulup düşen kaleminden...

Ali Kemal Tanyıldız
1998