Kayıp kent Şiiri - Ulaş Yıldırım

irin kokan göğüslerinizden kaçıyorum
ardımda kaybolan dizelerin derinliği
gecede
kendi sesimi takip eden adımlar atıyorum.
ışık dağılır semiren dişlerde kendini
gece-yarısı kalkar cesetler
yüzü-koyun
utanmalarla.
uzak-lık-
kıpırtısız yansımalar
ol(dur) ur ertesinde gecenin.
-salınan kahkahalar gecenin içinde-
yıldızların sönmüş ışığı uzak.
rüzgarlarda.
ve bekliyorum
uzanmak için geleceğe - olmayan -
bir yaprağın üşüşünde
kaybolan sesler
kaplıyor mekanı ve zamanı
Kırık dökük sevişler kendini koruyarak.
birisi birileri
binlercesi
var oluyor
ellerinden bir çocuğun
tutarak
yüzünü.
rüzgarda
uzak
hiç
yitik
yoksul düşler
kayıp kentin masalında. 2003