Kayıp Kadın Şiiri - Betül Başar

Yine kayıp gecelerden birini yaşıyorum, sevdam ellerimde.
Yüreğime serptiğin ayrılık acısı
ılık ılık işliyor kalbime,
konuşamıyorum... sadece ağlıyorum.

Biliyorum bir gün daha yaşayacak bu yürek sensiz
ve biraz daha yaklaşacak ölüme çaresiz,
sana yazılan her satırın anlamını yitirişine şahit olacak
bu bedendeki zavallı kimsesiz...

Oysa sır bahçemizin en güzel çiçeklerini yetiştirmiştik sevgimizle,
her gün umutla beslemiş, aşkla yeşertmiştik fidanları tane tane
güneşin ışıkları yetmezken ısıtmaya
sevdanın ateşi yetmişti bahçeyi canlı tutmaya.

Neler yaşamıştı bu yürekler sevgili...
Kan olmuş, can olmuştu adeta her nefesimizle
ete kemiğe bürünmüştü sevdanın anlamı.
Bir sen bir de ben vardık yaşamak için sonsuz mutluluğu...

Oysa şimdi bir avuç kara toprak var üstünde
benimse gözlerimde bitmek tükenmek bilmez yaş.
Üzülme sevdanın bedene bürünmüş tarafı,
çok geçmez gelirim yanına elimde bir gül bir de aşkın anlamı...