Kayıp İnsanlık Şiiri - Leyla Gülsüren

O da bebek ti, bir zamanlar.
Habersizdi başına gelecek elemden.
Temelsiz bir sevgide yeşerdi canı.
Habersizdi günahın kirli teninden.

Kıyamet koptu bir bebeğe, haberi yokken.
Yıkılan yuvanın meyvesiydi o, istenmeyen.
Ana baba hep, dertliydiler dünyadan.
Ona vakit bulamadılar hiç, kavgadan.

Oysa bir parça ekmek yeterdi çocuğa.
Anne şefkati, baba sevgisi değerdi dünyaya.
Anne baba iş için gidince uzaklara.
Çocuk düşmüştü, bilmeden tuzaklara.

Belki öksüz ve yetim kalmıştı.
Öylece günahları umut diye sarmıştı.
Hayata yenik düştüler, daha en baştan
Doğarken haberleri yoktu, zehirli halktan.

Onlar günahımız sa, biz dünyaya getirdik.
Yıkılan yuvaları yapanda bizdik..
Biz o çocukları günahların sokağına terk ettik!
Aslında biz onlarla beraber, İnsanlığı kaybettik.

05.05. 1999