En gizemli karanlığına çağırıp,
seni yalnızlığımın;
En tiz çığlıklarıyla sevine - özene sarıldım.
Hiç görmemişçesine görgüsüz heyecanlandım.
Yalnızlığımın elleri şaşkın,
acemice sevdi saçlarını.
Yalnızlığımın dudaklarıyla öptüm dudaklarını.
Sevişti yalnızlığım susamışlığıyla, açlığıyla tüm saatlerde.
Çıktığımızda elele aydınlığa
asırlardır yalnız olan yalnızlığım yalnız değildi.
Yalnızlığımı kaybettim.
Çok ta severdim.
Ama şimdi nedense?
çok ama pek çok mutluyum.
Kayıt Tarihi : 8.4.2010 11:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!