Kayıp Hüzünler Şiiri - Semiha Ay

Yüreğimi kayıp bir şehrin başkentinde bırakıp gidiyorum..
Hiç gitmek gelmiyor içimden ama
Anlıyorum ki ben gitmiyorum.
Bedenim belki ama
Ruhum hep dizlerinin dibinde.

Sevgilere sunulmuş bir çocuk rolünü oynuyorum
Dans etmek gelmiyor içimden
Gülmek
Bahara doğru koşmak.
Umutsuzluğun arabası karşıladı beni galiba
Ayaklarım
Dizlerim titredi bir an,

Hayatımın en uzun yokluğu olacaktı bu
Uyumak
Semalara dönmek
Molalarda sigara içmek,
Seni düşünmekle beraber yapabileceğim tek şey buydu.
Zorla binmiştim bu arabaya
Zorluklar yine yaptığını marifet bilip boğazıma dayanmıştı,
Yutkunmak o kadar acı geldiki...

Anılar beynimin her tarafını kuşatmış
Savaş açmaya hazır bir şekilde bekliyordu.
Tetikte olmak o kadar zordu ki
Çünkü içinde sen vardın
Ben zaten senle kaybolmuştum
Yokluklar diyarında.

Sitem değil bu yazılar
Sadece sevgine yenik düşme isteği
Gitmek o kadar kolay değildi bu sefer
Bakışlar daha hüzünlü
Seni keşfetmek ise bir o kadar zordu

Masmavi bir denizde yüzmek
O denizle bütünleşmek
Tüm benliğini vermek
Ve sonunda o denizden çıkmak
Midemde hala yuttuğum o deniz suyu
Damarlarıma girmiş kan yerini almış
İşte o deniz suyu

İsyan edişim
Masmavi o denizden çıkışımdı
Biliyorum o deniz hep orda beni bekliyor
Ama bu bekleyiş neden
Zorluklar yine kendini bir şey zannetti galiba
Şimdi uzak bir diyarda
Bir yolu bekleyen
O denizi yine görmek isteyen...........