Kayıp Hazine Şiiri - Mülte Ci Han

aslında uzaktın bana
hayallerim kadar uzak
öyle deme
hayallere yakın olmaz ki herkese
hem ben hayal kurmayı bıraktım sen gittiğinde...

hayatı istediğimiz gibi yaşayamayız
her istediğimizi vermez yarınlar bize
daha küçük bir çocuktum bunu öğrendiğimde
ben istemiştim öğrenmeyi
öğrendiğimde bir daha çocuk olmayacağımı bile bile...

hayata bir yerlerden tutundum sonra
zorundaydım
seni son bir kez saramadan
yapamazdım...

ben
tutundum bir yerlerden...

bilmediğim ama ifadelerin gerçek olduğu bir yerde
herkes hayatımı bitirdiğimi zannederken
renklerimiz kirlenmeden önce
ben tekrar kazandım hayatımı
o zaman da sen yoktun
hayallerim vardı...

ben nereden bilebilirdim ki
sadece hayal kurdum
masallar yazdım
bir hazinenin peşinden gittim
aradım aylar boyu
bazen yorulur uzanırdım olduğum yere
gökyüzünün dağılmış gerdanlığına bakardım
bir tanesi kayar ben seni dilerdim
hep seni
sadece kayıp hazinemi...

dedim ya hayat her istediğimizi vermez bize diye
benimki de öyle bir masaldı işte
her acıda biraz daha güçlenirmişiz
öğrendim
öyleki bu kadar güçlü olmak bile istemedim...

çok küçüktüm ben
ama olmadı
çocuk kalamadım...

büyüdüm artık...

bir uçurtmam vardı
aldılar elimden
ağladım...

sonra öğrendim ki
daha yüksekte uçuyor uçurtmam
bıraktım ağlamayı
yeni bir şey daha öğrendim
ben uçurtmam daha yüksekte uçsun diye
ondan vazgeçmiştim
o zaman öğrendim sevmenin ne demek olduğunu
gerekirse onu sarmanın bile unutulduğunu...

uzaktın bana
hayallerim kadar uzak
daha önce de söyledim ya ben hayal kurmayı bıraktım
artık masal da yazmıyorum
hikayelere başlamadan uzaklaştım
benim hikayem başkası tarafından yazılıyor...

en son öğrendiğim kabullenmesi en zor olanıydı
paylaşmak istedim
belki sesimi duyarsın bir gün bir yerde
belki süzülür yanağından bir göz yaşı...

hayat yaşamak isteyip de yaşamadıklarımızmış değil mi
şimdiden sonra 'belki' desem de ne fark eder ki...