Kayıp Hafızlar Şiiri - İbrahim Özmen

KAYIP HAFIZ
Kelamların şoförü olmaktır gayretimiz
Lakin,
Kalem nerede, hangi şerite akıtacak meramını,
Sağ şeritte aklın, sol şeritte duygunun mahallesinde mi seyir alır ömür yolculuğu.
Bana bir şey söyle madam, ya heyecanın yahut durgunluğun rotasında akayım artık.
İçim madam, içim, hem çok karma ve hem de çok karışık, bu seferi izbede,
Ben, nerede sollamalıyım aklı,
Ve nerede sağlamalıyım duyguyu söylesene madam.
Kurtulmalıyım bu izbe-i rezillikten
Kendimizde saplanıp kaldık, kendimizden bir geçemedik şu dem-i gamda.
Kendimizden geçtik desek, başkasına geçit vermiyoruz bu seferde.
Zikzaklarımız, frenlerimiz, dur kalklarımız, boşlamalarımız, patinajlarımız asfaltı ağlattıda, bırakmadık başka bir yolu başkalarına.
Sır kelamların suskunluğunu taşıyan yolcuyuz belki,
Belki de suskun kelamların sır yolcusuyuz, kimbilir.
Belki hiç sır değiliz, bilindik bir kelamız,yitirdiğimiz hafızayı anımsayacak olursak,
Kayıp hafızız biz, biliyorum
Gözyaşlarından boğulan,
Hıçkırıklarla tekleyen,
İte kalka giden,
Ezber usulunü hatmetmiş,
Kendi şeridinden çıkmış, başkalarını tehdit eden,
Geçmişten hep nakarat duyguların,
Bilindik ve bilinebilen bir kazanın kurbanı,
Kaybettiğimiz hafızlarız maalesef.