Kayıp gölge Şiiri - Tülin Sezer

Sabahın ilk Işıklarında gölgem kayıp,
Omuzlarım çökmüş,
Gözlerim baygın
Kendimi arıyorum...
Ufacık çocuk gibi kırılgan,
Gücenmiş, utangaç...
Sevgimi arıyorum...
Bulanık bir bekleyiş...
Ümit, şefkat, merhamet...
Belki küçük bir tebessüm, özür...
Eksik tarafımı bekliyorum...
Karanlık, kapkaranlık...
Yolum dar ve ince...
Siyah beyazsız,
Beyaz siyahsız olmaz...
Gölgemle başladı savaşım...
Siyah mı? Beyaz mı?
Yüzleşmeye cesaretim ve gücüm yok...
Ben hep egoma yenik düştüm...
Gerçekleri göremedim.
Açtım gözlerimi bu bir işaret...
Olgunlaştım!
çok şımardım !Yetti artık çık bu girdaptan...
Aydınlığın peşinden koşarken...
Kendi karanlığımda boğuldum.
Kabullendim!
O, benim gölgem...
Zıtlıklarımla bütünleştim...
Cehennemdeydim...
Kayıp bir hazine gibi eksiktim...
Aydınlandım!
Göze batmasaydım... Gölgem olur muydu!
Gizli kalsaydım aleme gölgem vurur muydu!
Gölgemle temastayım...
Dokundun gölgeme...
Minnettarım...
Fevri davranıp, ters tepkiler verdim.
Bu bir olgunlaşma süreci... Dönüşüyorum...
Cesaret...
İçimdeki Fildişi kule yıkıldı.
Bana kendi cehennemimdeki ejderhamı tanıttın...
Aynayı önce kendime tutmalıymışım...
Beni dönüştürdün ve yaşama bakışım şu andan itibaren değişti.
Farkındalığıma farkındalık kattın.
Önce yerin altına indim.
Şimdi ise göğe erdim.
Bedenler ruhların basit gölgeleridir.
Bilgim arttıkça aydınlanacağım...
Işığım artacak
ve gölgem olmayacak.
Işık olacağım.
Denge içinde merkeze ulaşma çabasındayım.
Başka bir gölgeye ışık olmak aydınlatmak için...
“ Ölmeden önce ölmüşüm, öldüğümde ölmem.” Ben...