Kayıp Gitti Çocukluğumuz

Ömrümüzden sıyrılıp gitti çocukluğumuz...
Ne kadar da masumduk oysa.
Her şey öylesine saf ve temizdi,
Minik hayal dünyamızda.

İyi ile kötüyü ayırt edemiyorduk belki ama;
Şimdilerde ayırt ettiğimiz kötülüklerin,
İçimizi yaktığı gibi yanmıyordu en azından kalbimiz.

Binlerce samimi gülüşler bıraktık ardımızda...
Milyonlarca samimi kahkaha çığlıkları.
Her şey toz pembe idi çocukluk yıllarımızda.

Hayatın karşımıza neler çıkaracağını tahmin edemezken,
Hangi acı şerbetini hizmete sunacağından,
Zerre haberdar değildik.
Umrumuzda değildi tüm bunlar,gülüyorduk...

Elimize uzatılan bir çikolatanın mutluluğu,
Gün boyu yetiyordu bize.
Bir büyüğümüzün tebessümündeki hoşnutluk,
Doluyordu gözlerimize...

Şimdilerde mutlu olmak,
Ne kadar da zor, gönlümüze...
Nerede o samimi gülüşlerimiz?
Hani o sadece oyun peşinde koşan bedenlerimiz?

Şimdi o minik bedenler ne yükleri taşıyor öyle değil mi?
Taşıyor çünkü vaad en büyük yerden, zira var şüphesiz!
"Taşıyamayacağı yükü yüklemem" diyen Rabbimiz...

Şu fotoğraftaki samimi yüz nasılda
İçini ısıtıyor insanın.
Şu çehredeki masumluğu arar oldu ruhlarımız.
Ve her giden gibi,
Kayıp gitti yıllarımızdan çocukluğumuz