Kayıp giden gençliğim Şiiri - Murat Ülkü

Kaldı geride, avuçlarımdan süzülen zaman,
Gülüşlerimin hıçkırığa dönüşen yankısı.
Yarım kalmış düşler, uykusuz gecelerin yorganı,
Ah, elden kayıp giden gençliğin çağrısı...

Çocukluk özlemi bir buğu gözümde şimdi,
Solmuş bir fotoğraf, siyah beyaz hüzün.
Üstümde eski bir ceket, yıpranmış ayakkabı izi,
Her şey gider, kalır geriye bir ömrün özeti.

Ne ağır bir yük, insanın insana çektirdiği,
Sözcükler tükenmiş, kalem kâğıda küskün.
Kırılan saksı ile hiç kimse ölmez bilirim,
Ama bir de sor çiçeğe, onun hüznünü bir düşün.

Kalp kırılmış, hayaller yıkık dökük şimdi,
Gözyaşları sel olmuş, ruh ölmüş, beden sürünüyor.
Artık sitem bile etmiyor insan bir yerden sonra,
Harcanan zamana acıyıp, kendiyle yüzleşiyor.

İnsan imtihan denizine düşmüş bir gemi,
Ne ıslanmış, ne uslanmış, battıkça batıyor.
Bazı insanlar, diğerlerini harcadı gözünü kırpmadan,
Şimdi kalp ağrısı sığmaz oldu, günah çıkarıyor.

Ah, o ince çizgi, bir kalbi kazanmakla kaybetmek arası,
Adı 'Üslup'muş, bilmezler ne büyük bir sırdır o.
Fayda veremiyorsan, kimseye zarar da verme,
Çünkü üslubun senin kimliğindir, ruhunun yansıması.

İnsan insandan vazgeçmez yüklediği mânâdan vazgeçer,
"Farkın yokmuş kimseden, ben farklı bakmışım bilmeden!"
Deyip de gidişler var ya, işte o en acı vedalar,
İnsan insandan gider, geriye sadece enkazı kalır.