Kayıp Gemiler Şiiri - İsmail Uysal

Göğsümdeki ummanda yüzen gemiler kayıp
Sen hala gözlerimde bir ışık arıyorsun
Son çıramı yaktığım kuyuma dalıp dalıp
Su beklenilen yerden enkaz çıkarıyorsun

Saraya sultan etmez, atıldığın her kuyu
Uzaklaş, güzelleşsin hasretindeki büyü
Karanlığı kutsayan dayanılmaz uykuyu
Şiar edinenleri yetim bırakıyorsun

Ahh sevgili, gezdiğin toprak vebal taşıyor
Endamından savrulan rüzgara sataşıyor
Seni bir kere gören kalpler ölü yaşıyor
Sen ölmeyenleri de kefene sarıyorsun

Ben bülbülüşeydayım, ben gönülden serseri
Sen, mekanın sahibi, işgal ettin her yeri
Ben gülistan serdim de geçtiğin yol üzeri
Sen bülbülün konduğu dalları kırıyorsun

Diyorum ki kıbleden keşişleme esiyor
Yakıyor, kavuruyor, öfkesini kusuyor
Diyorum ki gözlerin nefesimi kesiyor
Sen boynumda urganı gerdikçe geriyorsun

Benim bahçelerimde senin rüzgarın eser
Nasıl huzur bulur ki sensiz akvam-ı beşer
Sen kalbimde kıvrılan nehirlerden bihaber
Işığınla kavrulan kırları görüyorsun

Solmaya yüz tutunca gözlerindeki şiir
Ahh sevgili içimde serçeler can çekişir
Ne zelzeleler olur sen ağlarken kimbilir
Sen ki kaç günahsızın kanına giriyorsun