Kayıp Eller Şiiri - Ali Can Atalay

Üşüyen bir bulut parçasının kararmış hüznü var içimde,
Kokunu çiseleyen bir avuç toprak uğruna;
Uğurladım seni ben bu kara topraklara,
Tutarken çaresizce ellerini cansız bedeninde.
Yokluğun acıtmıyor, kalbimin buğulu denizinde;
Öldüğünde ölmüştüm gözlerimden akan sen birikintisinde.
Ceplerim ısıtır mı ellerimi kalbinin yokluğunda?
Ellerim ısınsa neye yarar ruhum üşürken,
Üşümektir aşk, sevdiğin yanmasın diye;
Ya üşürüm sensizliğimle ya da yanarım seninle
Sensiz de kalırım bu şehirde, sen yanma diye.
Soğuk diyorlar bu şehir için
Biliyor musun bir tanem sensizlik daha soğuk.
Kayboldum ben bu denizde seni düşlerken
İçine düştüğüm düşlerin üşüten denizinde
Üşüyorum armağan ettiğin ateşler içinde
Üşüyorum içimdeki bu ıssız ateşte yanma diye
Seni düşünüyorum daha fazla üşümek için
İçim yanarken gözlerin kalbimde uyandığında
Senin için üşüdüm yine kollarında,
Ellerinden içtiğim bir bardak suyun hatrına;
Seyrederken saçlarını okuyan dumanlı geceyi
Uyanıyorum her sabah yine bu eşsiz rüyadan.
Gidişin geliyor aklıma, sen gözlerimden akarken;
Tutuyorsun sanki ellerimi bir yağmur sıcaklığında
Islanıyoruz birlikte bu dumandan kaçarcasına
Bu duman sarıyor artık kollarımı ellerinin yokluğunda.

Kayboldum kırmızı dudaklarının benliğinde
Benliğimde buldum seni bu gece
Ararken seni her yerde.
Oysa uzaklarda değildin, baktım sol yanımdaydın;
Erimek istiyorum yine sımsıcak kollarında
Bir bebek gibi uyut beni göğsünde
Sigaram değil kokun sinsin gömleklerime
Ya da sen üfle dumanı seni arzulayan dudaklarıma
Gül kokulum, bu gece de aklıma sen geldin;
Yine sensizlik, yine yalnızlık.
Saklamıştım seni en suskun anılarıma
Tek çareydi dinlemeye korktuğum şarkıların
Bu şarkılardı kalbimden akan özlemini kanatan
Okuyorum sensizliğimi rüzgarın şarkısıyla
Açtığın yaraların kanı soğuk karanlığında.
Bu uçsuz karanlıkta buldum ben kendimi
Ve bir gonca yeşilinde saydığımız yıldızları.
Unutacağım gözlerini, çığlıklarına susarcasına;
Uyandığımda bir sabah, yaram kanamaz ki.
Seni soruyor kalbim, senden kaçarcasına;
Dilim güzel ismini, artık anamaz ki.
Unutsaydım keşke ellerini,
Arkamdaki küllerin esen rüzgarında.
Bir gün, bir güz, yapraklar sarardığında
Düşerim bir damla gibi hoşçakal sen...