Kayıp Düş... Şiiri - Ziya Tüfekçi

körpe bir başlangıçtı bu inan...
bilmezsin,
gözlerine bakardım bana bakmadığın zamanlarda.
seninle dolu düşler doğardı sol göğsümün altına.
içimde kelebekler uçuşurdu
ve beynimde diş ağrısı gibi zonkluyordu heyecan nöbetleri.
beni, kendi ufkumda planladığım bir kavuşma arefesine götürüyordu yüzün...

saçlarını okşuyordum düşümde;
sanki büyük bir fırtınanın içine düşüyordum,
kendime tutunmaya çalışırken uçuyordu yüreğim,
uçuyordu ve göğsünün tam ortasına konuyordu.
dudaklarına değiyordu dudaklarım;
dünyanın en eşsiz şerbetinden yudumluyordum.
kana kana içmek istesem de
ağzımın en hisli yanında kalıyordu tadı.

bazen bakışlarına yakalanırdım,
bakışların batardı yüreğime.
çekip çıkarmaya çalışırken içimden,
sızı kıvamında ağrıyan bir sancı bırakırdın her defasında
andolsun boyumdan büyük seviyordum seni,
ve en az ceketimin kolları kadar büyüktü sevdam.

seni görmediğim her an günah yazılıyordu bana.
ki günahtı benim için,
senin olmayan tek bir çift göze bakmak.

sonra yıllar böldü sessizliğimi...
beni hayatın kollarında yaşamak denen savaşa atarken,
seni başka bir dünyaya alıp gidiyordu düşlerimden.
ama ne zaman ne de hayat unutturamadı bana seni,
değemedi düşlerime dünyanın tek bir karanlık yanı.
çünkü elinden şekeri alınmış bir çocuğun hüznünde saklıydı sevdam,
olsun ne de olsa misketlerim var diye sevinen...

hem kaç gece aydınlandı biliyor musun sensiz seninle,
ya da kaç gün sana uyandı gözlerim?

ama şimdi sen varsın...
dokunamadığım ne kadar gün varsa,
ve eksik kalan ne kadar sevgi sözcüğü varsa sana söyleyemediğim
hepsine inat seviyorum seni,
yakınında olup ayrı kaldığım tüm saatlere inat.
şimdi kokunu çekiyorum içime;
tüm ölümlü kavramların arasında ölümsüz yaşıyorum.

ve andolsun sevdiğim,
iki tel saçın, iki dudağının arası,
hayatımın yarısı sanki…
seni seviyorum...